Friday, June 20, 2008

“ਅਨੰਦਪੁਰ ਦੀ ਹੋਲੀ”


ਫਾਗੁਨ ਆਇਆ ਪੁਰੀ ਅਨੰਦੇ,

ਛਾਈਆਂ ਰੰਗ-ਬਹਾਰਾਂ।

ਕੁਲ ਧਰਤੀ ਤੋ ਰੱਜ-ਰੱਜ ਢੁਕੀਆਂ,

ਪਰਮ ਹੰਸਾਂ ਦੀਆਂ ਡਾਰਾਂ॥


ਧਰਤ ਨੇ ਤੱਕੀਆਂ ਲੱਖ ਬਹਾਰਾਂ

ਇਹ ਕੋਈ ਰੰਗ-ਨਿਆਰਾ।

ਏਸ ਚਲੂਲੇ ਰੰਗ ਵਿਚ ਧੜਕੇ

ਧਰ ਦਾ ਸਗਲ ਪਸਾਰਾ॥


ਅਨੰਦਪੁਰੇ ਦੀ ਉੱਚੀ ਧਰਤੀ

ਮਾਹੀ ਰੰਗ ਖਿਲਾਰੇ।

ਕੁੱਲ ਜਗਤ ਦੀਆਂ ਵਾਟਾਂ ਢੁੱਕੀਆਂ

ਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਮਹਿਲ ਦੁਆਰੇ॥


ਮਹਿਲ ਦੁਆਰੇ ਮਾਹੀ ਵਸਦਾ

ਖੜਗ ਧਾਰੀ ਲਾਸਾਨੀ।

ਜਿਸਦੀ ਬਖਸ਼ ਦੇ ਸਦਕੇ ਖੁੱਲਣ

ਡੂੰਘੇ ਭੇਤ ਰੁਹਾਨੀ॥


ਲੰਘਿਆ ਮਾਘ, ਫਾਗੁ ਰੁਤ ਆਈ

ਹੋਲੀ ਰੰਗ ਖਿਲਾਰੇ।

ਰੱਤੜੇ ਚੋਲੇ ਵਾਲੇ ਢੋਲੇ

ਬਖਸ਼ੇ ਦਰਸ ਨਿਆਰੇ॥


ਦਰਸ ਨਿਆਰੇ ਰੰਗੀ ਧਰਤੀ

ਬਲ-ਬਲ ਜਾਂਣ ਜਹਾਨ।

ਪੁਰੀ ਅਨੰਦ ਦੀ ਉੱਚੜੀ ਧਰਤੀ

ਨਿੱਕੜੇ- ਆਸਮਾਨ॥


ਘਿਰ-ਘਿਰ ਆਵਣ ਬੱਦਲ ਕਾਰੇ

ਚੁੰਮਣ ਪੈਰ ਮਹਾਨ।

ਮੋਰ-ਬੰਬੀਹੇ ਬਣਾਂ ‘ਚ ਕੂਕਣ

ਵਾਵਾਂ ਸਦਕੇ ਜਾਂਣ॥


ਪੁਰੀ ਅਨੰਦ ਵਿੱਚ ਕੋਲ ਪਹਾਂੜਾਂ

ਮੇਲਾ ਭਰਿਆ ਕੋ।

ਲੱਖਾਂ ਅੱਖੀਆਂ ਇੱਕ ਨੂੰ ਤੱਕਣ

ਰੱਤੜੇ ਚੋਲੇ ਜੋ॥


ਰੱਤੜੇ ਚੋਲੇ ਵਾਲੇ ਮਾਹੀ

ਲੀਲਾ ਅਜਬ ਖਿਲਾਰੀ।

ਭਰ-ਭਰ ਮੁੱਠੀਆਂ ਰੰਗ ਮਜੀਠੀ

ਵੰਡਦਾ ਆਪ ਮੁਰਾਰੀ॥


ਗੁਰ ਸਿੱਖਾਂ ਸੰਗ ਭਗਤੀ ਖੇਡੇ

ਰੰਗ ਮਜੀਠੇ ਨਾਲ।

ਗੋਪੀ-ਕ੍ਹਾਨ ਅਰਸ਼ ਤੋ ਤੱਕਣ

ਨਿਹਾਲ-ਨਿਹਾਲ-ਨਿਹਾਲ॥


ਦੂਰ ਥਲਾਂ ਤੋਂ ਫੱਕਰ ਢੁੱਕਣ,

ਰੰਗ-ਰੰਗ ਹੋਣ ਰੰਗੀਲੇ।

ਉੱਚੜੇ ਰੰਗ ‘ਚ ਰੰਗੀ ਧਰਤੀ

ਧਰ ਦੇ ਨੈਣ ਰਸੀਲੇ॥


ਪ੍ਰੀਤ ਦੀਆਂ ਲੱਖਾਂ ਝਰਨਾਹਟਾਂ

ਢੁੱਕਣ ਅਨਦ ਦੁਆਰੇ।

ਅਨਹਦ ਨਾਦ ਹਵਾਈਂ ਗੂੰਜੇ

ਦੇਵਣਹਾਰ ਨਾਂ ਹਾਰੇ॥


ਧਨੁਖਧਾਰੀ ਨੇਂ ਮੋਢਿਉ ਲਾਹਿਆ

ਨੂਰਾਂ ਭਰਿਆ ਭੱਥਾ।

ਜਾ ਕੇ ਹੱਥ ਪਿਚਕਾਰੀ ਪਾਇਆ

ਖਿੜਿਆ ਧਰ ਦਾ ਮੱਥਾ॥


ਰੰਗ ਮਜੀਠ ਦੀ ਖਿੱਚ ਪਿਚਕਾਰੀ

ਭਰਿਆ ਤਾਂਣ ਭੁਜਾਂਵਾ।

ਧਰ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਤੇ ਕੀ ਬੀਤੀ

ਕਿੱਥੋਂ ਸ਼ਬਦ ਲਿਆਂਵਾ॥


ਜੋਰ ਇਲਾਹੀ ਦੇ ਸੰਗ ਮਾਹੀ

ਵਿਚ ਅਸਮਾਨ ਚਲਾਈ।

ਦੋਨੋਂ ਜੱਗ ਰੱਤੇ ਉਸ ਡਾਢੇ

ਇੱਕੋ ਇਸ਼ਕ ਖੁਦਾਈ॥


ਦੂਰ ਅਰਸ਼ ਵਿੱਚ ਖੁਦ ਨਾਰਾਇਣ

ਬੰਸੀ ਲਬਾਂ ਲਗਾਈ।

ਰਾਧਾ ਤੱਕੇ, ਮੀਰਾ ਤੱਕੇ,

ਤੱਕੇ ਕੁੱਲ ਲੋਕਾਈ॥


ਗੁਰਮੁਖ ਦੀ ਦੇਹੀ ਨੂੰ ਬਖਸ਼ੀ

ਕਾਇਨਾਤ ਜੇਡ ਉਚਾਈ।

ਰੰਗ ਮਜੀਠੇ ਰੰਗ ਹੋ ਮਾਂਣੇ

ਧਰ ਦੇ ਰੰਗ ਨੂੰ ਰਾਹੀ॥

ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਅਟਵਾਲ

(09 ਜੂਨ 2008)

Friday, June 13, 2008

“ਸੁੰਦਰਾਂ ਦੇ ਮਹਿਲੀਂ ਪੂਰਨ ਨਾਥ ਜੋਗੀ ਦੀ ਵਾਪਸੀ।”

“ਸੁੰਦਰਾਂ ਦੇ ਮਹਿਲੀਂ ਪੂਰਨ ਨਾਥ ਜੋਗੀ ਦੀ ਵਾਪਸੀ।”

ਆਉ ਭੈਣੋਂ, ਰੱਜ ਦੇਵੋ ਨੀਂ ਵਧਾਈ,
ਮੈਂ ਕਮਲੀ ਸ਼ਹੁ ਪਾਇਆ,
ਜੋਗੀ ਮੁੜ ਆਇਆ॥

ਚੜਦੀ ਉਮਰ ਦਾ ਜੋਗ ਅਝਾਂਣਾ,
ਮੈਂ ਤੱਤੜੀ ਵੀ ਸਾਰ ਨਾਂ ਜਾਂਣਾ।
ਟਿਕਦਾ ਨਾਂ ਟਿਕਾਇਆ,
ਬੰਨ-ਬੰਨ ਜੋਰ ਬਿਠਾਇਆ।
ਜੋਗੀ ਮੁੜ ਆਇਆ॥

ਮੈਂ ਰਾਂਣੀ ਬਹੁ ਵੇਸ ਰਚਾਏ,
ਜੋਗੀ ਨੈਂਣ ਨਾਂ ਮੂਲ ਉਠਾਏ।
ਜੋ ਵੱਲ ਜੋਗੀਸਰ ਧਾਇਆ,
ਅੱਜ ਉੱਤਰ ਪਹਾਂੜੋਂ ਆਇਆ।
ਜੋਗੀ ਮੁੜ ਆਇਆ॥

ਇਸ ਜੋਗੀ ਉੱਚ ਜੋਗ ਕਮਾਏ,
ਇਸ ਜੋਗੀ ਮੇਰੇ ਰੋਗ਼ ਮਿਟਾਏ।
ਅਰਧ-ਨਾਰੀ ਮੁਖ ਪਾਇਆ,
ਹੋਇਆ ਦੂਣ ਸਵਾਇਆ।
ਜੋਗੀ ਮੁੜ ਆਇਆ॥

ਰਿਮਝਿਮ ਨੈਂਣ ਜੋਗੀ ਨੇ ਖੋਹਲੇ,
ਮਿੱਠੜੇ ਬੋਲ ਇਹ ਜੋਗੀ ਬੋਲੇ।
ਕੇਸੀ ਨੂਰ ਛੁਪਾਇਆ,
ਉੱਚਾ ਭੇਸ ਸਜਾਇਆ।
ਜੋਗੀ ਮੁੜ ਆਇਆ॥

ਲੰਮੜਾ ਕੱਦ ਜੋਗੀ ਦਾ ਸੱਜਦਾ,
ਡਾਢਾ ਮੱਲ ਗੁਸਾਂਈ ਦਾ ਲੱਗਦਾ।
ਪਗੜੀ ਤਾਜ ਸਜਾਇਆ,
ਬੰਨ ਦਰਿਆ ਬਹਾਇਆ।
ਜੋਗੀ ਮੁੜ ਆਇਆ॥

ਤੁਰਦਾ ਇਉਂ-ਜਿੳਂੁ ਗੀਤ ਕੋਈ ਬੋਲੇ,
ਪੋਣਾਂ ਵਿੱਚ ਸੁਗੰਧੀਆਂ ਘੋਲੇ।
ਹਿਰਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵਸਾਇਆ,
ਭੈਣੇਂ! ਰੁਣ-ਝੁਣ ਲਾਇਆ।
ਜੋਗੀ ਮੁੜ ਆਇਆ॥


ਭਲਕੇ-ਭਲਕ ਸ਼ੰਖ ਪਏ ਵੱਜਣ,
ਭੁੱਲ ਗਏ ਸਾਰੇ ਸੱਜਣ-ਫੱਬਣ।
ਉੱਚੜੇ ਪੈਰ ਘਰ ਪਾਇਆ,
ਕੋਲ ਬਹਾਇਆ,ਹਿਰਦੇ ਲਾਇਆ।
ਜੋਗੀ ਮੁੜ ਆਇਆ॥

ਜਦ ਜੋਗੀ ਨੇਂ ਨੈਣ ਉਠਾਏ,
ਡਾਢੇ ਜੋਗ ਇਹ ਕਿਤ ਕਮਾਏ?
ਵਿੱਚ ਥਲਾਂ ਦੇ ਸਾਧੀ ਕਾਇਆ,
ਚੁੰਮ ਕੈਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਆਇਆ।
ਜੋਗੀ ਮੁੜ ਆਇਆ॥

ਆਉ ਭੈਣੋਂ, ਰੱਜ ਦੇਵੋ ਨੀਂ ਵਧਾਈ,
ਮੈਂ ਵਡਭਾਗੀ ਪਾਇਆ,
ਜੋਗੀ ਮੁੜ ਆਇਆ॥

***************************
ਆਪਣੀ ਧਰਮ ਪਤਨੀ ਗੁਲਨਾਜ਼ ਕੌਰ ਦੇ ਨਾਂ।

ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਅਟਵਾਲ,(02 ਜੂਨ 2008)

Friday, June 6, 2008

“ਗੁਰੁ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਨਾਗ ਦੀ ਛਜਲੀ”



ਧਰ ਤੇ ਵਗਦੇ ਸੁੰਮ ਅਨੇਕਾਂ,

ਵਹਿਣ ਅਧੂਰੇ ਵਹਿਂਦੇ।

ਕਿਲਵਿਖ ਨੈਣ ਯੁਗੋਂ ਤਰਸਦੇ,

ਪਰਮ ਪੁਰਖ ਨੂੰ ਰਹਿਦਂੇ॥


ਖੁਦ ਪਰਮੇਸੁਰ ਜਨੁਮ ਜੋ ਲੀਤਾ,

ਨਨਕਾਂਣੇ ਦੀ ਧਰ ਤੇ।

ਸ਼ਬਦ ਰੁਹਾਨੀ ਦੇ ਲੱਖ ਚਸ਼ਮੇਂ,

ਦਸਤਕ ਦੇਵਣ ਦਰ ਤੇ॥


ਰੰਗ ਚਲੂਲੇ ਰੰਗੀ ਧਰਤੀ,

ਮੁੱਕੀ ਯੁਗਾਂ ਦੀ ਭਾਲ।

ਨਭ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਨਾਗ ਜੋਗੀਸਰ,

ਸੁਣੀ ਚਾਪ ਮਹੀਵਾਲ॥


ਸਿ਼ਵ ਦੇ ਕੰਠ ਦੀ ਉੱਚੜੀ ਸੋਭਾ,

ਝਲਕ ਬਲੋਰੀ ਡਲਕੇ।

ਤੱਕਦਾ ਰਾਹ ਕੈਲਾਸ਼ ਦੇ ਪੂਰੇ,

ਹੋਵਣ ਚਾਕ ‘ਚ ਰਲਕੇ॥


ਰਾਵੀ ਕੰਢੜੇ ਮੱਝੀਆਂ ਚਾਰੇ,

ਆਪੇ ਸਿਰਜਣਹਾਰ।

ਨਾਗ ਬਜੁ਼ਰਗੀ ਤੜਪ ਕੋ ਜਾਗੀ,

ਤੱਕਾਂ ਅਸਲ ਨੁਹਾਰ॥


ਰਾਇ ਬੁਲਾਰ ਸਿ਼ਕਾਰ ਪਿਆ ਖੇਡੇ,

ਲੰਘਿਆ ਕੋਲੋ਼ਂ ਕੋ।

ਭੇਦ ਚਾਕ ਦਾ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਜਾਂਣੇ,

ਪੈਂਦੀ ਨਵੀ ਕਨਸੋਅ॥


ਹਾੜ ਦੀ ਰੁੱਤੇ ਲੂਆਂ ਵੱਗਣ,

ਧਰ ਦਾ ਹਿਰਦਾ ਠਰਿਆ।

ਠੰਡੜੀ ਛਾਂਵੇ ਕੂਲੇ ਘਾਹ ਤੇ,

ਮਾਹੀ ਬਿਸਤਰ ਕਰਿਆ॥


ਸੂਰਜ, ਰੱਥ ਦੀਆਂ ਵਾਂਗਾ ਭੁੱਲਿਆ

ਛਾਂ ਆਨੰਦ ‘ਚ ਖੋਈ।

ਸਗਲੀ ਧਰਤੀ ਰਸ ਰੱਜ ਪੀਤਾ,

ਭਟਕ ਯੁੱਗਾਂ ਦੀ ਮੋਈ॥


ਮਾਹੀ ਦੇ ਸੰਗ ਨੀਂਦ ਸੁਭਾਗੀ,

ਸੁੱਤੀ ਕੁੱਲ ਲੋਕਾਈ।

ਐਸੀ ਸੁੱਤੀ, ਸੁੱਧ-ਬੁੱਧ ਬਿਸਰੀ,

ਧੁੱਪ ,ਨੂਰ ਮੁੱਖ ਆਈ॥


ਸਿ਼ਵ ਦੇ ਕੰਠ ਦੀ ੳੱਚੜੀ ਸੋਭਾ,

ਉੱਤਰ ਕੈਲਾਸ਼ ਤੋਂ ਆਵੇ।

ਤੱਕਕੇ ਨੂਰ ਨੂੰ ਕੀਲਣ ਹੋਇਆ,

ਛਜਲੀ ਆਂਣ ਫੈਲਾਵੇ॥


ਦੋ ਦੁਨੀਂ ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ ਲੱਧਿਆ,

ਤੱਕਿਆ ਕੇਸਾਂ - ਰਾਜ਼।

ਸ਼ਬਦ ਨਾਦ, ਗੁਰੂ ‘ਚੋ ਸੁਣਿਆ,

ਝੂਮਣ ਲੱਗਿਆ ਨਾਗ॥


ਸ਼ਬਦ ਦੇ ਨਾਦੀਂ ਨਾਗ ਪਿਆ ਝੂਮੇਂ,

ਬੀਨ ਸਾਰ ਕੀ ਜਾਂਣੇ.

ਨਾਗ ਸੁਰਤ ਨੇ਼ ਸਫਰ ਜੋ ਕੀਤਾ,

ੳੱਚੜੇ ਰਾਜ਼ ਪਛਾਂਣੇ॥


ਕੁੱਲ ਧਰਤੀ ਦੇ ਸਾਜ਼ ਸਮੋਏ,

ਆਂਣ ਰਾਗਮਈ ਦੇਹ।

ਉੱਚੜੇ ਭੇਦ ਪਏ ਹਰ ਥਾਂ ਗੂੰਜਣ,

ਲੱਭ ਲਏ ਰਾਹੀ ਜੇ॥


ਗੁਰੂ ਸੁਰਤ ਦੀ ਅਮ੍ਰਿਤਧਾਰਾ,

ਵਰਸੀ ਨਾਗ ਦੇ ਉੱਤੇ।

ਉੱਚ ਗ੍ਰਹਿਸਥ ਦਾ ਰੂਪ ਜੋ ਤੱਕਿਆ,

ਨੇਤਰ ਖੁੱਲ ਗਏ ਸੁੱਤੇ॥


ਕੱਚੀ ਕੰਧ ਸਲਾਮਤ ਤੱਕਦਾ,

ਨਾਨਕ ਜੋਤ ਦੇ ਥੱਲੇ।

ਦੁਰਗਾ ਰੂਪ ‘ਚ ਸਹਿ ਨਾਂ ਸਕਿਆ,

ਨਾਥ ਵੀ ਜਿਸਦੇ ਹੱਲੇ॥


ਅੰਤ ਜਦੋਂ ਬੁਲਾਰ ਸੀ ਮੁੜਿਆ,

ਤੱਕਣ ਚਾਕ ਪਿਆਰਾ।

ਦੋ ਸਿਰਿਆਂ ਦਾ ਮਾਲਕ ਸੁੱਤਾ,

ਡਿੱਠਾ ਅਜਬ ਨਜਾ਼ਰਾ॥


ਸੂਫੀ ਦਾ ਕੋਈ ਰੰਗ ਮਜੀਠਾ,

ਤੱਕਿਆ ਪਾਕਿ ਨਿਗਾਹ।

ਕੁੱਲ ਭੇਦ ਇਹ ਜਾ਼ਹਿਰ ਹੋਇਆ,

ਚੋਦਾਂ ਤਬਕੋਂ ਗਾਂਹ॥


ਸ਼ਰਾ , ਵਜਦ ਦਾ ਰੂਪ ਕੋ ਸਾਂਝਾ,

ਤੱਕਿਆ ਰਾਇ ਬੁਲਾਰ।

ਝੁਕ ਦਰਗਾਹ ਵੱਲ ਸਜਦਾ ਕੀਤਾ,

ਚਰਣ-ਸ਼ਰਣ ਕਰਤਾਰ॥

ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਅਟਵਾਲ21 ਮਈ 2008