ਕਨੇਡਾ ਦੀ ਧਰਤੀ ਦੀ ਵੇਦਨਾਂ

ਕਨੇਡਾ ਦੀ ਧਰਤੀ ਦੀ ਵੇਦਨਾਂ

ਤੇ ਸੰਤਾਂ* ਦਾ ਕਦਮ।

ਡੂੰਘੀ ਪਰਤ ਬਰਫ਼ ਨੇ ਓੜੀ

ਦਿਸੇ ਨਾਂ ਕੋਈ ਨਿਸ਼ਾਂ,

ਆਦਿ-ਜੁਗਾਦ ਤੋਂ ਭਈ ਪਰਦੇਸਣ

ਪਾਏ ਨਾਂ ਚਰਨ ਗ਼ਰਾਂ॥

ਵਣ-ਤ੍ਰਿਣ ਮਉਲਿਆ, ਪੋਣਾਂ ਮਹਿਕਣ

ਡੂੰਘੀ ਸੁੰਨ ਸਰਾਂ,

ਚਰਨ ਕਮਲ ਲਈ ਅੱਖੀਆਂ ਤਰਸਣ

ਦਰਸ-ਪਰਸ ਲਈ ਜਾਂ॥

ਸੁਰਤ ਮੇਰੀ ਪਰਵਾਜ਼ ਕਰੇਂਦੀ

ਪਹੁਚੇ ਸੁਰਗ ਦੀ ਥਾਂ,

ਸੱਚਖੰਡ ਤੋ ਦੂਰ ਨੇ ਪੈਂਡੇ

ਜਿੱਥੇ ਵਰਸੇ ਮੇਘ ਘਨਾਂ॥

ਜਲ-ਥਲ ਮੇਰਾ ਠਾਠਾਂ ਮਾਰੇ

ਰੂਪ ਅਨੰਤ ਜਵਾਂ,

ਕਾਲ ਦੀ ਦੀਰਘ ਸਰਦਲ

ਪੈਰ ਪਾਏ ਨਾਂ ਸੰਤ ਜਨਾਂ॥

ਬੁੱਲਾ ਕੋਈ ਪੱਛੋਂ ਦਾ ਆਇਆ

ਤੈਰ ਕੇ ਅਕਲ ਝਨਾਂ,

ਸੇਜਲ ਮਨ ਦੀ ਪੀੜ ਡੁੰਘੇਰੀ

ਅੰਦਰ ਟਿਕਿਆ ਨਾਂ॥

ਠੰਡਕ ਚਰਨ ਥਲਾਂ ਨੂੰ ਪਾਈ

ਫੜੀ ਲੋਕਾਈ ਬਾਂਹ,+

ਦੂਰ-ਦੁਰੇਡੇ ਪਰਬਤਾਂ ਬਖਸ਼ੀ

ੱਚੜੀ-ਸੁੱਚੜੀ ਥਾਂ॥

ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੇਸ ਤੋਂ ਵਾਸੀ ਆਇਆ

ਹਿਰਦੇ ਸਹਿਜ ਸਮਾਂ,

ਝਿਮ-ਝਿਮ ਵਰਸੇ ਨਾਂਮ ਗੁਰੂ ਦਾ

ਜਪੁਜੀ ਜਪੇ ਜੁ਼ਬਾਂ॥*

ਸਾਫ-ਸ਼ਫਾਕ ਝੀਲਾਂ ਦੇ ਕੰਢੇ

ਪਾਵਨ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਾਂ,

ਨਿਰਮਲ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਧਾਰਾ

ਹਿਰਦੇ ਲਵਾਂ ਸਮਾ॥

ਝੂਲਣ ਪਾਕ ਨਿਸ਼ਾਨ ਜਿ਼ਮੀ ਤੇ

ਭਈ ਸੁਹਾਵੀ ਥਾਂ,

ਗੁਜ਼ਰੀ ਸੀਤ ਤੇ ਫ਼ਸਲਾਂ ਹੁੱਲਣ

ਨਜ਼ਰ ਹੋਈ ਮਿਹਰਬਾਂ॥

*1900 ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਵਰਿਆਂ ਦੋਰਾਨ ਸੰਤ ਤੇਜਾ ਸਿੰਘ ਜੀ (ਗੁ. ਰਾੜਾ ਸਾਹਿਬ) ਦੀ ਕਨੇਡਾ ਆਮਦ ਦੇ ਸੰਦਰਬ ‘ਚ।

+ ਗੁਰੁ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੀ ਬਗ਼ਦਾਦ ਫੇਰੀ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਕਮਈ ਵਰਤੋਂ।
ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਅਟਵਾਲ

19 ਮਾਰਚ 08

ਬਾਬੁਲ ਦੀ ਦੁਆ

ਬਾਬੁਲ ਦੀ ਦੁਆ

ਚਾਂਦੀ ਦੀ ਬੇੜੀ ਸੋਨੇ ਦੇ ਚੱਪੂ
ਅੰਬਰਾਂ ‘ਚ ਰਹੇ ਸੀ ਚਲਾ ।
ਆਸਾ ਦੀ ਲੈਅ ਤੇ, ਮਮਤਾ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਨੇ
ਝੋਲੀ ‘ਚ ਲਿਆ ਇਹ ਪੁਆ ।

ਲਾਲ ਤੇ ਤੇਰਾ ਅੰਬਰਾਂ ਦਾ ਰਾਜਾ
ਹੀਰੇ ਦੇ ਪਲਘਾਂ ਤੇ ਪਿਆ ।
ਪਰੀਆਂ ਦੇ ਦੇਸਾਂ ‘ਚੌ ਬਾਬਲ ਦੀ ਚੁੱਪ ਨੇਂ
ਦਸਤਕ ਦੇ ਲਿਆ ਸੀ ਬੁਲਾ ।

ਘੋਰ ਕਿਤੇ ਬਣਾਂ ਵਿੱਚ, ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਚੋਰੀ
ਬੁੱਕਲ ‘ਚ ਲਿਆ ਮਾਂ ਲੁਕਾ ।
ਸੋਦਰ ਦੇ ਬੋਲ , ਬਾਂਹਾਂ ਦਾ ਝੂਲਾ
ਦਿੱਤਾ ਏ ਅੰਮੜੀ ਸੁਲਾ ।

ਬਾਬਲ ਤੇ ਤੇਰਾ ਰਾਹਾਂ ਦਾ ਰਾਜਾ
ਲਿਆਵੇਗਾ ਰਿਜਕ ਕਮਾ ।
ਰੁੱਖੜੀ ਮਿੱਸੜੀ ਲਾਲੋ ਦੀ ਰੋਟੀ
ਪਲੇਗਾ ਰਾਜਾ ਇ੍ਹਨੂੰ ਖਾ ।

ਸੁੱਚਾ ਇਹ ਮੁਖੜਾ, ਸੱਚੇ ਦੇ ਦੇਸੋਂ ,
ਟੁਰੇਗਾ ਸੱਚੇ – ਸੁੱਚੇ ਰਾਹ ।
ਲੱਖਾਂ ਹੀ ਕਾਦਰ ਦੀ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਜਲਵੇ ,
ਬਾਬੁਲ ਦੀ ਨਿੱਕੀ ਜਹੀ ਦੁਆ ।

ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਅਟਵਾਲ

ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ

ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ

ਫਿਰ ਸਮਿਆਂ ਦਾ ਦਸਤੂਰ ਗਿਆ ।

ਕੋਈ ਚੜ੍ਹ ਲੈਲਾ ਤੇ ਤੂਰ ਗਿਆ॥

ਇੱਕ ਲਸ਼ਕਰ ਕੋਹ ਸ਼ਮਸ਼ੀਰਾਂ ਦਾ

ਲੰਘ ਅਟਕੋਂ ਪਾਰ ਹਜ਼ੂਰ ਗਿਆ॥

ਇੱਕ ਸਾਂਝ ਅਕਾਲ ਨਾਂਲ ਪਾਲਣ ਦਾ

ਤੁਰ ਦੂਰ ਅੰਦੇਸ਼ੀ ਨੂਰ ਗਿਆ॥

ਤੇਰੇ ਤੇਜ ਨਾਂਲ ਭਖਦੇ ਮਸਤਕ ਤੇ

ਲੱਗੇ ਫਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਕੋਹਿਨੂਰ ਪਿਆ॥

ਇੱਕ ਪਹਿਰੇਦਾਰ ਹਰਿਮੰਦਰ ਦਾ

ਇੱਕ ਕੌਮ ਦਾ ਤੁਰ ਗ਼ਰੂਰ ਗਿਆ॥

ਕਿਤੇ ਖ਼ਾਕ ਸੰਗਤ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਦੀ

ਕਿਤੇ ਸ਼ਾਨਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮਗ਼ਰੂਰ ਜਿਹਾ॥

ਠੱਲ ਕਾਂਗ ਗ਼ਾਜ਼ੀ ਦੇ ਕਹਿਰਾਂ ਦੀ

ਕਰ ਨਜ਼ਰ ਪੰਜਾਬ ਮਾਮੂਰ ਗਿਆ॥

ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਅਟਵਾਲ

ਰਾਹੀ

ਹਰੀਆਂ - 2 ਕਣਕਾਂ ਦੇ ਖੁੱਲੇ – 2 ਹਾਰ ਹੋ ,

ਨਿੱਕੇ– 2 ਸਿੱਟਿਆਂ ਦੇ ਅੱਥਰੈ ਉਲਾਰ ਹੌ ॥

ਘਣਘੋਰ ਬਣਾਂ ਵਿੱਚ ਪੌਣ ਪਈ ਸੂ਼ਕਦੀ

ਨਿੱਕੀ ਕੋਈ ਬੂਟੀ ਪਈ ਕਰਦੀ ਸਿ਼ੰਗਾਰ ਹੋ ॥

ਸੱਤਰੰਗੇ ਵਣਾਂ ਕੋਲੋ ਰਾਹੀ ਜਾਵੇ ਟੁਰਿਆ

ਸੰਭਲੀ ਮਲੂਕਾ ਕਿਤੇ ਹੋਵੀਂ ਨਾਂ ਖੁਆਰ ਹੋ ॥

ਅਕਲਾਂ ਤੇ ਸਮਝਾਂ ਦੇ ਲੰਮੇ – ਲੰਮੇ ਰਾਹਾਂ ਦੀ

ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਕਦਮਾਂ ਨੇਂ ਬੁੱਝ ਲੈਣੀ ਸਾਰ ਹੋ ॥

ਦੂਰ – 2 ਦੇਸਾਂ ਚ ਅਜਬ ਜਹੀ ਧਰਤ ਤੇ

ਕਿਸੇ ਪਾਕ ਪੈਰਾਂ ਦਿੱਤੀ ਮਹਿਕ ਖਿਲਾਰ ਹੋ ॥*

ਉਸੇ ਰੱਬੀ ਨੂਰ ਨਾਂਲ ਜੱਗ ਸਾਰਾ ਪਿਆ ਵੱਸੇ

ਲੱਗੇ ਨਾਂ ਬਿਗਾਨਾਂ ਸੱਤ ਸਾਗਰਾਂ ਤੋਂ ਪਾਰ ਹੋ ॥

ਮੇਰੀ – 2 ਕਹਿ ਕੇ ਰਾਹੀ ਧਰਤ ਤੇ ਪੈਰ ਰੱਖੇ

ਨਸ਼ਾ ਇਹ ਇਲਾਹੀ ਖੇਡ ਜਿਸਮਾਂ ਤੋ ਪਾਰ ਹੋ ॥

ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਅਟਵਾਲ ।

ਬਰੈਪਟਨ

* ਗੁਰੁ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੀਆਂ ਉਦਾਸੀਆਂ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਕਮਈ ਵਰਤੌ ।

“ਬਰ ਦੋ ਆਲਮ ਸ਼ਾਹ ਗੁਰੁ ਗੋਬਿਂਦ ਸਿੰਘ”

“ਬਰ ਦੋ ਆਲਮ ਸ਼ਾਹ ਗੁਰੁ ਗੋਬਿਂਦ ਸਿੰਘ”

ਕੁੱਝ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾ ਮੈ ਡਿਕਸੀ ਗੁਰੁ ਘਰ ਕੋਲੋ ਗੁਜ਼ਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਗੁਰੁ ਘਰ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਸਾਹਿਬ ( ਤਕਰੀਬਨ 134 ਫੁੱਟ ਉਚਾ) ਗਗਨ ਚ ਇਲਾਹੀ ਸ਼ਾਨ ਨਾਲ ਝੂਮ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਨਿਸ਼ਾਨ ਸਾਹਿਬ ਤੇ ਖੰਡੇ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਰੱਬੀ ਕਰਾਮਾਤਾਂ ਦੀਆਂ ਬਖਸਿ਼ਸ਼ਾਂ ਧਰਤੀ ਤੇ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਇਲਾਹੀ ਭੇਦ ਉਸਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾ ਚੋਂ ਖੁੱਲ – 2 ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ । ਬਖਸਿ਼ਸ਼ਾਂ ਦਾ ਸੁਆਂਤ ਰਸ ਹਵਾ ਚ ਘੁਲ ਬ੍ਰਹਮੰਡ ਨੂੰ ਪਵਿੱਤਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕੇਨੇਡਾ ਦੀ ਸਰਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਗੁਰੁ ਦੇ ਹੁਕਮ ਤੇ ਬਖਸਿ਼ਸ਼ ਦਾ ਇਹ ਰੂਪ ਜ਼ਮੀਨ ਦੇ ਰਗੋ ਰੇਸ਼ੇ ਤੇ ਰੱਬੀ ਨੂਰ ਦੀਆਂ ਬਖਸਿ਼ਸ਼ਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ।ਇਸ ਨੂਰੀ ਸੂਆਂਤ ਰਸ ਦੀਆਂ ਕੁੱਝ ਕੂ ਬੂੰਂਦਾਂ ਮੇਰੇ ਤੇ ਵੀ ਆ ਪਈਆਂ । ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਚੋ ਲੱਖਾਂ ਝਰਨਾਹਟਾਂ ਇੱਕੋ ਵਾਰੀ ਲੰਘ ਗਈਆਂ , ਸੰਭਲਣਾਂ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਗਿਆ । ਅਨੇਕਾਂ ਹੀ ਖਿਆਲ ਤੇ ਅਨੇਕਾਂ ਹੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਮੇਰੇ ਮਨ ਚੋ ਬਿਜਲਈ ਗਤੀ ਨਾਲ ਲੰਘ ਗਏ। ਉਹਨਾ ਝਲਕਾਰਿਆਂ ਚੋ ਇੱਕ ਮੈਂ ਆਪਦੀ ਨਜ਼ਰ ਕਰ ਰਿਹਾਂ ਹਾਂ ।
ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੈ । ਜੰਗ ਦਾ ਮੈਦਾਨ ਹੈ । ਘਮਸਾਂਣ ਦਾ ਯੁੱਧ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਆਸੇ ਪਾਸੇ ਧੂੜ ੳੁੱਡ ਰਹੀ ਹੈ । ਸਿਰਾਂ ਤੇ ਦਸਤਾਰਾਂ ਸਜਾਈ ਸਧਾਰਨ ਕੱਪੜਿਆਂ ਚ ਖਾਲਸਾਈ ਫੋਜ ਮੁਗਲਾਂ ਨਾਂਲ ਜੰਗ ਲੜ ਰਹੀ ਹੈ । ਮੁਗਲ ਜਿਆਦਾ ਘੋੜਿਆ ਤੇ ਸਵਾਰ ਹਨ ਤੇ ਕੱਝ ਕੁ ਤਾਂ ਹਾਥੀਆਂ ਤੇ ਵੀ ਸਵਾਰ ਹਨ । ਸਿਖਾਂ ਦੇ ਘੋੜੇ ਕਮਜੋ਼ਰ ਜਹੇ ਹਨ ਤੇ ਖੁਦ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਸਰੀਰਕ ਹਾਲਤ ਵੀ ਕਮਜੋਰ ਜਹੀ ਹੈ । ਜਿਵੇ ਕਾਫੀ ਦਿਨਾਂ ਤੋ ਲੰਗਰ ਮਸਤ ਰਹੇ ਹੋਣਗੇ । ਫਿਰ ਵੀ ਸਿੱਖ ਕਿਸੇ ਜਲੋ ਚ ਲੜ ਰਹੇ ਹਨ। ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਦੇ ਜੈਕਾਰੇ ਗੂਂਜ ਰਹੇ ਹਨ । ਰਣ ਤੱਤੇ ਚ ਖੁਨ ਦੀ ਹੋਲੀ ਖੇਡੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ । ਦੁਨੀਆਂ ਦੀਆਂ ਦੋ ਬਿਹਤਰੀਨ ਕੌਮਾਂ ਆਪਣਾਂ ਲੋਹਾ ਟਕਰਾਅ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਸ਼ੂਰਬੀਰ ਬੀਰਗਤੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ। ਮੁਗਲਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਾਹੂਬਲ ਤੇ ਮਾਂਣ ਹੈ ਤੇ ਸਿੱਖ ਕਿਸੇ ਇਲਾਹੀ ਜਲੌ ਥੱਲੇ ਲੜ ਰਹੇ ਹਨ।
ਤੇ ਔਹ ਦੇਖੋ – ਨੀਲੇ ਵਸਤਰ ਪਾਈ , ਕੇਸਰੀ ਦਸਤਾਰ ਸਜਾਈ ਹੱਥ ਚ ਸ੍ਰੀ ਸਾਹਿਬ ਫੜੀ ਨੀਲੇ ਘੋੜੇ ਤੇ ਸਵਾਰ ਕੋਈ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਘੋੜੇ ਦੇ ਉੱਪਰ ਬਾਜ ਉਡ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਦੋ ਦੁਨੀਂ ਦਾ ਪਾਤਸ਼ਾਹ, ਕਲਗੀਧਰ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਆਪ ਹੈ । ਜੋ ਧਰਤੀ ਦੇ ਸਭ ਤੌ ਜ਼ਰਖ਼ੇਜ਼ ਪਲ ( ਯੁੱਧ ) ਨੂੰ ਨਿਵਾਜਣ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦੀ ਆਮਦ ਨਾਲ ਸਿੱਖ ਚ ਅੰਤਾਂ ਦੀ ਤਾਕਤ ਆ ਗਈ । ਉੁਹ ਦੂਣੇ ਚੌਣੇ ਹੋ ਕੇ ਲੜਨ ਲੱਗੇ। ਕਈ ਜ਼ਖਮੀ ਸਿੰਘ ਉੱਠ ਖੜੇ ਹੋਏ । ਇੱਕ – ਇੱਕ ਸ਼ੂਰਬੀਰ ਦਸ ਦਸ ਨਾਲ ਲੜ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਯੂੱਧ ਭਖ ਉੱਠਿਆ । ਅਸਮਾਨ ਚ ਸੂਰਜ ਦੇ ਰੱਥ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲਗ਼ਾਮਾਂ ਖਿੱਚ ਲਈਆਂ । ਪੌਣ ਆਪਣਾਂ ਸਾਹ ਰੋਕ ਕੇ ਖੜ ਗਈ ਤੇ ਬ੍ਰਹਮੰਡ ਦਾ ਮੂੰਂਹ ਅੱਡਿਆ ਗਿਆ । ਸਮੁੱਚੀ ਧਰਤੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦੇ ਘੋੜੇ ਦੀਆਂ ਸੁੰਮਾਂ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਆਉਣ ਬਿਹਬਲ ਹੋਣ ਲੱਗੀ । ਸਾਰੀ ਧਰਤੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨੁਕਤੇ ਤੇ ਲਿਆ ਕੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦੇ ਘੋੜੇ ਦੇ ਸੂੰਮਾਂ ਦਾ ਸ਼ਪਰਸ਼ ਪਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੱਲਾ ਅੱਡੀ ਆਂਣ ਖੜਾ ਕੀਤਾ । ਤੇ ਦੋ ਦੁਨੀ ਦਾ ਪਾਤਸ਼ਾਂਹ , ਧਰਤੀ ਦਾ ਆਖਿਰੀ ਪੈਗੰਬਰ ਧਰਤੀ ਦੀ ਸਭ ਤੋ ਜ਼ਰਖ਼ੇਜ਼ ਯਾਦ ਤੇ ਆਪਣੀ ਬਖਸਿ਼ਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੇ । ਉਸਦੀ ਰਹਿਮਤ ਭਰੀ ਕਿਰਪਾਨ ਲੱਖਾਂ ਹੀ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਤੇ ਬਖ਼ਸਿ਼ਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ । ਉਸਦੇ ਕਦੇ ਨਾਂ ਖਤਮ ਹੌਣ ਵਾਲੇ ਤਰਕਸ਼ ਚੋ ਮਿਹਰਾਂ ਦਾ ਮੀਂਹ ਵਸ ਰਿਹਾ ਹੈ । ਉਸਦੀ ਤਲਵਾਰ ਦੀ ਧਾਰ ਅਜ਼ਮਾੳਣ ਲਈ ਇੱਕ ਤੋ ਇੱਕ ਸ਼ੂਰਬੀਰ ਅੱਗੇ ਵਧ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਕ੍ਰਿਤਾਰਥ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ । ਨਿਸ਼ਚੈ ਹੀ ਜਿੱਤ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ । ਪਰ ਉਹ ਕਿੰਨੇ ਵਡਭਾਗੇ ਨੇ ਜਿਨ੍ਹਾ ਦਾ ਕਲਮਾਂ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦੀ ਕਿਰਪਾਨ ਤੇ ਤੀਰਾਂ ਦੀਆਂ ਨੋਕਾਂ ਨਾਲ ਪੜਿਆ ਗਿਆ।

ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਅਟਵਾਲ

ਬਰੈਪਟਨ

Lata Mangeshkar

lqf mMgysLkr

qyrI sLfh rg aMdr vwgdf

koeI sLhu ielfhI .

cyq – acyq ivwc ismrdI

ijAuN mIrf mfhI ..

ikqy dUr kYlfsL qy suxINdy

qyry bol nUrFnI ,

ikqy rx qwqy ivwc gUNjdI

qyrI hUk lfsfnI ..

ikqy vx – vx jFdyN jogIaF nFl

kdm imlFvy ,

ikqy kMqF sSg sohSdIaF

dy myl nMU gFvy ..

jo Dur drgh ivwc suxINdf

iewk swcf soeI ,

Ausdy Byd nMU gFvdI

qUM iewk - imwk hoeI ..

ijs pfik imlfp dI loa ‘c

lwK nfrF jfgx ,

AuhIE Byd alfpdI

qyrI hyk suhfgx ..

Bor BeI bMbIhVf

jo rmjL suxFvy ,

kMT dI qyrI pukfr

AuhI qrfnF gfvy ..

jmunF dy Aus pfr qwk

qyrI hyk alfpy ,

mor pMK dI bMsrI df

Byd koeI jfpy ..

qyrI sLfh rg dI mfsUmIaq

gNUjy srGI vyly ,

qyry nfdF dy nFl vwsdy ,

myrI Drq dy myly ..

blbIr isMG atvfl