Wednesday, February 27, 2008

ਅਰਦਾਸ

ਅਰਦਾਸ

ਲੰਮਿਆਂ ਰਾਹਾਂ ਦੀ ਸੁੰਨ ਵੇ ਮਾਹੀ
ਹੋਵੇ ਨਾਂ ਜੀਅ ਤੋਂ ਸਹਾਰ,
ਬਖ਼ਸ਼ੀ ਵੇ ਬੀਬਾ ਸਿਦਕਾਂ ਦੇ ਪੰਖੜੂ
ਲੰਘ ਜਾਂਵਾ ਅਕਲਾਂ ਤੋ ਪਾਰ॥

ਡੂਘਿਆਂ ਵਣਾਂ ਦੀਆਂ, ਕਾਲੀਆਂ ਕੋ ਰਾਤਾਂ
ਕਰ ਗਈਆਂ ਸੀਨਿਆਂ ਤੇ ਵਾਰ,
ਸਿਦਕ ਤੇਰੇ ਦਾ ਆਸਰਾ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ
ਖੁੰਝ ਗਿਆ ਅੱਧ ਵਿਚਕਾਰ॥

ਤੱਤਿਆਂ ਰਣਾਂ ਨੇਂ ਝੰਬਿਆ ਨਾਂ ਜਿਸ ਨੂੰ
ਮੌਤ ਵੀ ਨਾਂ ਸਕੀ ਜਿਸ ਮਾਰ,
ਕੋਝੇ ਵਿਸ਼ੈਲੇ ਵੇਸਾਂ ਨੇ ਛਲ ਨਾਲ,
ਖੋਭ ਦਿੱਤੀ ਵੱਖੀ ‘ਚ ਕਟਾਰ॥

ਸਮਿਆਂ ਨੇ ਐਸਾ ਵੈਰ ਕੋ ਖੱਟਿਆ
ਪੈ ਗਿਆ ਮਣਾਂ ਮੂਹੀਂ ਭਾਰ,
ਦੇ-ਦੇ ਸ਼ਹਾਦਤਾਂ ਪੂਰੇ ਵੀ ਕੀਤੇ
ਸੂਰਮਿਆਂ ਕੋਲ ਤੇ ਕਰਾਰ॥

ਕਾਲਿਆਂ ਰੂਪਾਂ ਨੇ ਲਿੱਪ ਦਿੱਤੀ ਕਾਲਸ
ਸੱਚੜੇ ਜੋ ਸਨ ਸੰਸਕਾਰ
ਚੋਹਾਂ ਦਿਸਾਵਾਂ ‘ਚ ਮੋਤ ਕੋ ਗੂਂਜੀ
ਸੁਣਦਾ ਨਾਂ ਕੋਈ ਵੀ ਪੁਕਾਰ॥

ਪਾਕ ਗਰਾਂ ਤੋ ਉੱਠਿਆ ਕੋ ਤਾਰਾ
ਮੁੱਖੜੇ ਤੇ ਤੇਜ ਦੀ ਨੁਹਾਰ,
‘ਸੋਦਰ’ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਦੀ ਜਪਦਾ ਕੋ ਮਾਲਾ
ਜਾਂਣੇਂ ਉਹ ਟੁਰਨਾਂ ਖੰਡੇਧਾਰ॥

ਨੀਲੇ ਦੇ ਪੁੜਾਂ ਦੀ ਟਾਪ ਨੂੰ ਸੁਣਦਾ
ਜਾਂਣਦਾ ਕੈਲਾਸ਼ ਵਾਲੀ ਸਾਰ,
ਗੰਗਾ ਦੇ ਪਾਣੀਆਂ ਸਿੰਜਿਆ ਜੋ ਸੀਨਾਂ
ਪ੍ਰੀਤਾਂ ਦਾ ਪਹਿਰੇਦਾਰ॥

ਗੁਰੁ ਪ੍ਰੀਤ ਵੱਲ ਕਦਮ ਕੋ ਪੁੱਟਦਾ
ਖਾਲਸੇ ਦਾ ਝੰਡਾ ਬਰਦਾਰ,
ਧਰਤੀ ਨੇਂ ਲੈਣੀ ਏ ਜਿਹੜੀ ਕਰਵਟ
ਬੁੱਝ ਲਈ ਸੱਚੜੇ ਨੇਂ ਸਾਰ॥

ਸਾਗਰਾਂ ‘ਚ ਮਿਲਣੇਂ ਦਾ ਚਾਅ ਅਵੱਲਾ
ਜਾਵੇ ਕੋ ਕਰਦਾ ਮਾਰੋ ਮਾਰ,
ਨਿੱਕੇ-ਨਿੱਕੇ ਝਰਨਿਆਂ ਨੇਂ ਚਾਅ ਐਸਾ ਤੱਕਿਆ
ਰਲ਼ ਪਏ ਉਹ ਹੋਕੇ ਪੱਬਾਂ ਭਾਰ॥

ਬਖ਼ਸ਼ੀ ਵੇ ਬੀਬਾ ਸਿਦਕਾਂ ਦੇ ਪੰਖੜੂ
ਲੰਘ ਜਾਂਵਾ ਅਕਲਾਂ ਤੋਂ ਪਾਰ॥

ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਅਟਵਾਲ
27 ਫਰਵਰੀ 08

Friday, February 22, 2008

“ਬਾਜ਼ ਗੁਰੁ ਦਾ ਅੰਬਰੀ ਉੱਡਦਾ” *


“ਬਾਜ਼ ਗੁਰੁ ਦਾ ਅੰਬਰੀ ਉੱਡਦਾ” *

ਲੋਢੇ ਪਹਿਰ , ਰੈਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ
ਸ਼ਾਂਤ ਪਈ ਜਮੁਨਾਂ ਵਹਿੰਦੀ,
ਦਸਵੇ ਜਾਂਮੇ ਨਾਨਕ ਦੀਆਂ
ਗੁੱਝੀਆਂ ਆਹਟਾਂ ਲੈਦੀ॥

ਸ਼ੀਤਲ ਪਵਣ ਪਈ ਚਵਰ ਕਰੇਂਦੀ
ਧਰਤ ਅਨੰਦ ‘ਚ ਖੋਈ,
ਬਾਜ਼ ਗੁਰਾਂ ਦਾ ਅੰਬਰੀ ਉੱਡਦਾ
ਜਾ਼ਮਨ ਚੋਜ ਦਾ ਸੋਈ॥

ਯੁੱਧ ਭੰਗਾਂਣੀ ਆਖਿਰ ਮੁੱਕਿਆ
ਫਤਿਹ ਅਕਾਲ ਨਿਵਾਜੇ,
ਕਾਲ ਦੇ ਇਸ ਖਿਣ, ਸਿੱਲ ਦੇ ਉੱਤੇ
ਦਸਵੇਂ ਗੁਰੂ ਨਿਵਾਜੇ॥

ਸੱਚਖੰਡ ਰਬਾਬ ਕੋ ਗੂਂਜੀ
ਜਨਤੋਂ ਨਬੀ ਨਿਹਾਰੇ,
ਲੰਮੜੇ ਕੇਸ ਗੁਰੁ ਨੇ ਖੋਹਲੇ
ਕੰਘੇ ਵਾਹ ਸਵਾਰੇ॥

ਸੀਤਲ ਪਵਣ ਨੂੰ ਚਾਅ ਕੋਈ ਚੜਿਆ
ਧਰਤ ਵੀ ਸਜਦਾ ਹੋਈ,
ਬਾਜ਼ ਗੁਰਾਂ ਦਾ ਅੰਬਰੀ ਉੱਡਦਾ
ਜਾ਼ਮਨ ਚੋਜ ਦਾ ਸੋਈ॥

ਕੰਘੇ ਦੇ ਹਰ ਵਹਿਣਂ ਦੇ ਅੰਦਰ
ਲੱਖਾਂ ਘੋਰ ਇਸ਼ਾਰੇ,
ਇਸੇ ਘੜੀ ਹੀ ਬਾਬੁਲ ਪੀਰ
ਬੁੱਧੂ ਸ਼ਾਹ ਪਧਾਰੇ॥

ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਨੀਰ ਛਲਕਦਾ
ਮਸਤਕ ਤੇਜ ਇਲਾਹੀ,
ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੀ ਕੁਰਬਾਨੀਂ ਦੇ ਕੇ
ਸਾਂਝ ਖੁਦਾ ਨਾਂਲ ਪਾਈ॥

ਉੱਠ ਗੁਰਾਂ ਨੇਂ ਆਦਰ ਦਿੱਤਾ
ਪੀਰਾਂ ਦੇ ਇਸ ਪੀਰ,
ਲੱਖ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ ਮੋੜ ਨਾਂ ਸੱਕਣ
ਪੀੜ ਇਹ ਅੱਤ ਗੰਭੀਰ॥


ਇਬਰਾਹੀਮ ਦੀ ਸੁਰਤ ਪਈ ਕਰਦੀ
ਪੀਰ ਦੇ ਲੱਖ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ,
ਦੋ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੀ ਦੇ ਸ਼ਹਾਦਤ
ਖ੍ਹੋਲੇ ਭੇਦ ਪੁਰਾਨੇ॥

ਪੀਰ ਕਿਹਾ ਉਸ ਮੁਰਸ਼ਦ ਤਾਂਈ
ਝੋਲੀ ਖ਼ਾਲੀ ਮੇਰੀ,
ਕੰਘਾ, ਕੇਸ ਮੁਬਾਰਿਕ ਦੇਵੋ
ਪੁੱਗੇ ਆਸ ਡੁੰਘੇਰੀ॥

ਵਧ ਗੁਰਾਂ ਨੇ ਸੀਨੇ ਲਾਇਆ
ਪੀਰ ਨੂੰ ਬਾਂਹੀ ਫੜਕੇ,
ਅਨਹਦ ਨਾਦ ਸੱਚਖੰਡ ਗੂਂਜੇ
ਜਨਤਂੋ ਪ੍ਰੀਤ ਪਈ ਛਲਕੇ॥

ਇੱਕੋ ਪਲ ਵਿੱਚ ਦੂਰੀਆਂ ਮਿਟੀਆਂ
ਸਫਰ ਅਕਾਲ ਦਾ ਕੀਤਾ,
ਸੀਨੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਲੱਗ ਗੁਰਾਂ ਦੇ
ਦਰਸ ਖੁਦਾ ਦਾ ਕੀਤਾ॥

ਸੱਤ ਕਮਾਨੀ ਫਰਕ ਕੋ ਮਿਟਿਆ
ਸਫਰ ਮੈਅਰਾਜ ਦਾ ਪੂਰਾ,
ਸੱਭੇ ਭੇਦ ਉਜਾਗਰ ਹੋਏ
ਭੇਟਿਆ ਸਤਿਗੁਰ ਪੂਰਾ॥

‘ਤੂੰ ਸੁਲਤਾਨ ਕਹਾ ਹਓ ਮੀਆ’
ਕਹਿਣ ਨਾ ਜਾਂਣਾਂ ਕੋਈ,
ਬਾਜ਼ ਗੁਰਾਂ ਦਾ ਅੰਬਰੀ ਉੱਡਦਾ
ਜਾ਼ਮਨ ਚੋਜ ਦਾ ਸੋਈ॥

* ਪਉਟਾ ਸਾਹਿਬ ਵਿਖੇ, ਜਮੁਨਾਂ ਨਦੀ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ, ਭੰਗਾਣੀ ਦੇ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਬਾਅਦ
ਕਲਗੀਆਂ ਵਾਲੇ ਦੀ ਪੀਰ ਬੁੱਧੂ ਸ਼ਹ ਨਾਲ ਮਿਲਣੀ ।


ਬਲਵੀਰ ਸਿਘ ਅਟਵਾਲ
ਬਰੈਪਟਨ 22-2-08